Żyjemy w czasach polikryzysu – wielu nakładających się na siebie i wzajemnie powiązanych kryzysów. Skala wyzwań, jakie stoją przed nami w związku z katastrofą klimatyczną, zanikiem bioróżnorodności, deficytem demokracji i stopniowym pogorszeniem jakości instytucji publicznych powoduje, że jedynie państwo jest w stanie skutecznie na nie odpowiedzieć. Tylko sektor publiczny może zmobilizować odpowiednio duże zasoby finansowe, rzeczowe i osobowe, by przewodzić ambitną misją transformacji energetycznej i uwolnić ludzkość na zawsze od paliw kopalnych. Mariana Mazzucato w „Misja gospodarka” przypomina, że kiedyś jako społeczeństwo byliśmy w stanie formułować takie ambitne cele, prawdziwe Misje przez duże „M” – jak wtedy, gdy w ramach programu Apollo udało nam się doprowadzić do pierwszej misji załogowej na Księżyc.

Tę zdolność zatraciliśmy w związku z ideologiczną ofensywą wolnorynkowego fundamentalizmu, który jest niezwykle skuteczny w przedstawianiu rządu jako ociężałej i niezdolnej do innowacji machiny biurokratycznej. W tej optyce prawdziwymi innowatorami i twórcami wartości jest sektor prywatny, a rząd i jego urzędnicy powinni jedynie przygotować boisko do gospodarczej rozgrywki. I nie ulegać pokusie „wtrącania się” w procesy gospodarcze. Wolnorynkowa ideologia paraliżuje państwo i ubezwłasnowolnia instytucje publiczne, które zamiast przewodzić kolejnej ambitnej misji na miarę programu Apollo, ograniczają się głównie do stwarzania lepszych warunków dla rzekomych „twórców wartości”.

Autorka w książce „Misja gospodarka” twierdzi, że jeśli nie porzucimy tej ograniczonej perspektywy, nie uda nam się podołać najważniejszym wyzwaniom, jakie stoją przed naszymi gospodarkami. Pilnie potrzebujemy nowej narracji i nowego słownika dla naszej ekonomii politycznej, gdzie idea celu publicznego byłaby najważniejszą zasadą organizującą dla działalności politycznej i gospodarczej.